شب عروسی‌مان  در آن گیر و دار پذیرایی از مهمان‌ها،به من گفت:بیا نماز جماعت….

گفتم:نه الآن درست نیسیت،آخه مردم چی میگن.

گفت:چی می‌خوان بگن؟

گفتم:می‌خندن به ما.گفت:به این چیزا اصلا اهمیت نده.

اذان که گفته شد، بلندشد نماز بخواند.دید همه نشسته‌اند و کسی از جا بلند نمی‌شود.از همه‌ی مهمان‌ها خواست که آماده شوند برای نماز جماعت.

همه هاج و واج به هم نگاه می‌کردند.نماز جماعت در مجلس عروسی؟عجیب بود. سابقه نداشت.کم‌کم همه آماده نماز شدند.

گفتند:به شرط این که خود داماد امام جماعت بشه.با اصرار همه،نماز جماعت را به امامت سید مسعود خواندیم؛نمازی که هیچ‌وقت از حافظه‌مان پاک نمی‌شود.

___________________________
منبع:به رنگ صبح،ص66

روای:همسر شهید سید مسعود طاهری

یک روز در بازار ابراهیم را دیدم که دو کارتن بزرگ روی دوشش بود و به اصطلاح باربری می‌کرد. کارش که تمام شد جلو رفتم و بعد از سلام گفتم:«برای شما زشته!این کار باربرهاست نه کار شما!»نگاهی به من کرد و گفت:«کار که عیب نیست، بی‌کاری عیبه، این کار برای خودم هم خوبه،مطمئن می‌شم که هیچی نیستم، جلوی غرورم رو می‌گیره.»گفتم:اگر کسی شمارو این‌طور ببینه، خوب نیست،ورزشکاری،قهرمان والیبال و کشتی هستی، خیلی‌ها می‌شناسنت.»خندید و گفت:«همیشه کاری کن که اگر خدا تورادید، خوشش بیاد،نه مردم.»

منبع:هادی(خاطرات کوتاه از شهید ابراهیم هادی)،یازهرا،1395،ص12.