گاهی انسان،قدم درراهی می گذاردکه می داندراه به منزل دوست نمی‌بردوبه نصیحت‌های پیرسرکوچه که می‌گوید: ای جوان ازاین راه نرو که انتهایش بن‌بستی ازدرهای ناگشودنی است.وحال که می روی ،قفل های آن رابازنکن وبرگرد،گوش جان نمی‌سپارد.ولی ازیک سوطولانی بودن مسیروسراب سختی‌های برگشت وازسوی دیگروسوسه‌هاونداهای پشت درهای بسته،دعوت به گشودن قفل‌های شوم‌بختی وتیره‌بختی می‌کندوسرانجام فریب گرگ میش‌نما رامی‌خوردوهمچون روزه‌خوارانی که برسرِخانِ دشمنِ دوست‌نما می‌نشینند،درهای آتش را یکی پس ازدیگری به روی خود می‌گشایدوخودرا درپرتگاه هلاکت می‌افکند.

خوب است گاهی ازخودبپرسیم چراباوجوداینکه شیطان درغل وزنجیراست،گناه می‌کنیم؟چرادروغ می‌گوییم؟چرا غیبت می‌کنیم ؟چرابازبان روزه تهمت می ‌زنیم؟این همه حسادت ونفاق چیست که درما ریشه دوانده است؟چراروزه‌خواری می‌کنیم؟

شاید فرصت‌های ماه رجب وشعبان راازدست داده‌ایم وبا خودسازی نفس،آمادگی برای ورود به رمضان رانداریم.علت دیگرش می‌تواند عادت باشد؛نفسمان راازبس به دروغ،ریا،شهوت،شکم پرستی وسرکشی وبی بندوباری و….عادت داده‌ایم که کنترل ومهارش سخت شده است،این خود ماهستیم که نفسمان راآزادگذاشته‌ایم تابربام هرگناهی بنشیند ومارابرمعصیت یاری کند،واگراقدامی نکنیم غل وزنجیر دیو رجیم رابازمی کندوباهمراهی اومارابه ضلالت می‌کشاند،ولی می‌توانیم باعزم واراده ی جدی وتوکل برخدابرنفسمان فائق آییم ومهارآن رابه‌دست گیریم.

پس بیایید باعبور ازدرهای گشایشِ آسمان،جنان ورحمت(روزه)دربهارقرآن فرودآییم ومیهمان سفره ی دوست شویم.وهفت سین های هرورقش راهمراه باغنچه های استجابت،درباغ دلمان بکاریم.

عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وآله يُقْبِلُ بِوَجْهِهِ إِلَى النَّاسِ فَيَقُولُ يَا مَعْشَرَ النَّاسِ إِذَا طَلَعَ هِلَالُ شَهْرِ رَمَضَانَ غُلَّتْ مَرَدَةُ الشَّيَاطِينِ وَ فُتِحَتْ أَبْوَابُ السَّمَاءِ وَ أَبْوَابُ الْجِنَانِ وَ أَبْوَابُ الرَّحْمَةِ وَ غُلِّقَتْ أَبْوَابُ النَّارِ وَ اسْتُجِيبَ الدُّعَاءُ …    .

رسول خداصلی الله علیه وآله فرمودند:اى مسلمانان! هنگامى كه هلال ماه رمضان ظاهر شد، شيطان‌هاى رانده شده زنجير مى‌شوند، درهاى آسمان، درهاى بهشت‌ها و درهاى رحمت گشوده مى‌شوند، درهاى جهنم بسته شده، ودعا مستجاب می‌شود.

*الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏4، ص: 68